Pyin Oo Lwin & Hsipaw

Hoi allemaal,

Ik schaam me een beetje dat mijn reisverhalen zo lang opzich laten wachten, ik ben al een maand terug! Maar omdat we nog zoveel moois hebben gezien, wil ik toch nog alles beschrijven. 

De reis van Mandalay naar Pyin Oo Lwin was een hele bijzondere! Niet met de trein, niet met de bus en niet met de taxi, maar achterin een pick up! En jawel.. samen met nog een heleboel locals en een hélébóél marktaankopen. Eigenlijk wisten we niet zo goed hoe we dit moesten regelen, dus zijn we op de gok naar de weg gelopen. Wonder boven wonder stond daar een vrouw die goed Engels sprak en zei dat ze ons graag wilde helpen. Ze hield een pick-up aan en onderhandelde voor ons over de prijs, ze regelde zelfs dat we bij ons hotel werden afgezet! Dit soort dingen zijn ons zo vaak overkomen in Myanmar, erg bijzonder!

Toen ik eenmaal in de pick-up zat was het onmmogelijk om nog te bewegen (en natuurlijk begon mijn been toen te slapen en kreeg ik jeuk op m'n rug). Een prachtige route dwars door de bergen met een stop-over in een mini dorpje met een hele mooie zonsondergang. Naar mijn mening zat de pick up overvol, maar verrassend genoeg pasten er steeds weer wat mensen bij. Gelukkig ben ik niet claustrofobisch, want het was een gezellige boel! 

Ons hotel was een prachtig coloniaal gebouw met bizar grote kamers en enorme tuinen. Super mooi! Helaas zouden we niet lang blijven. De volgende dag wilden we de trein pakken naar Hsipaw! Nadat we onze spullen hadden gedropt gingen we op zoek naar een restaurant. Ons hotel lag niet bepaald gunstig, dus na een minuut of 25 lopen door het pikkedonker en barre kou, vonden we een heel mooi, chique restaurant. Dat hadden we wel verdiend na die reis in de pick-up! We kregen een eigen ober toegewezen. We kregen de rijst niet op een bord, maar de ober bewaakte een grote schaal en steeds als we de rijst ophadden, kwam hij aangerend om opnieuw op te scheppen. Toen hij even weg was en Nick besloot om zelf op te scheppen, heeft de ober de rest van de avond naast onze tafel gestaan en naar ons bord gestaard.

Tijdens de wandeling terug merkte ik al dat ik me niet helemaal lekker voelde, dus snel in bed gedoken. Helaashelaas.. weer voedselvergiftiging! En alweer na het eten in een fancy restaurant! Na een koortsig nachtje besloten om niet met de trein te gaan en een dagje uit te zieken. Na wat medicatie aardig opgeknapt en nog kunnen genieten van de prachtige tuinen en de lieve mensen. De eigenaresse kwam steeds vragen of het wel goed met me ging, of ik iets nodig had en of ze toch als-je-blieft iets voor me kon doen (zo lief!). 

Die avond voelde ik me na het eten weer niet goed. Aangezien we nog een heel eind terug moesten lopen naar het hotel, besloten we een taxi te zoeken. Pyin Oo Lwin is maar een heel klein dorpje, dus geen taxi te vinden. Toen we aan een voorbijganger vroegen waar we een taxi konden krijgen, sprong er meteen iemand op. Hij zou ons wel naar huis brengen! In Nederland zou ik nooit ingestapt zijn, maar daar was alles zo vertrouwd dat ik geen moment heb getwijfeld. Tien minuten later stonden we weer bij ons hotel en de man wilde absoluut geen vergoeding voor het ritje. Dat is toch bizar! Iedereen die twijfelt aan de goedheid van de mens, zou ASAP een bezoekje moeten brengen aan Myanmar!

De volgende dag zijn we op de trein gestapt naar Hsipaw. We waren natuurlijk weer te laat (of eigenlijk kreeg ik zo'n uitgebreid ontbijt dat ik het niet wilde laten staan), dus was het weer haasten geblazen. Eenmaal op het station bleek de trein er nog lang niet te zijn. Super schattig, alle treinkaartjes worden nog met de hand geschreven! Naast het station was een lokale markt en omdat de trein nog nergens te bekennen was, ben ik de markt opgegaan. Super leuk! Een gebreide muts gekocht (ja, het was daar 's nachts echt heel erg koud!) en wat fruit voor onderweg. Toen ik terug liep naar het station werden de mandarijnen uit mijn handen gegrist door een kind (euh, pardon!). Wat moest ik hier nou weer mee? Dat kind had vast honger, anders zou hij me niet bestelen. Maar moest ik dan maar nieuwe mandarijnen gaan kopen? Ik besloot de mandarijnen toch terug te pakken, maar ik voelde me er absoluut niet fijn bij.

Niet veel later heb ik met open mond staan kijken naar een groep Franse toeristen. Als ik eraan terug denk wordt ik er weer een beetje boos van.. Als een stelletje 'redders in nood' stonden ze daar snoep uit te delen aan de kinderen. Enorme zakken werden open getrokken en kinderen gingen er met handen vol vandaan. Sommige kinderen hadden zelfs een plastic zakken meegenomen. Deze kinderen waren eraan gewend dat zij 'gevoerd' werden door de toeristen en daarom werden ook mijn mandarijnen afgepakt. Toen ik bij Nick aankwam was hij al net zo verbouwereerd, een kind had namelijk zijn snoep proberen af te pakken. 

Ik snap heus wel dat deze mensen goede bedoelingen hebben en het leuk vinden om een lach te toveren op het gezicht van de kinderen. Maar op de langere termijn gaat dit natuurlijk helemaal verkeerd. Van een expat hoorden we al eerder dat kinderen van school worden gehouden omdat ze meer opbrengen voor ouders als ze gaan bedelen. Deze kinderen haalden overduidelijk een flinke buit binnen! Daarnaast leren de kinderen dat ze niet voor zichzelf hoeven te zorgen, maar dat het vragen om (of stelen van) voedsel ook gewoon oké is. Hoe moet dat dan als deze generatie opgroeit?

Nadat ik me ook nog even druk heb gemaakt om de schaamteloze manier van fotograferen van dezelfde groep mensen (Enorme camera's werden zo ongeveer tegen de neus van een monnik geduwd, 20x achter elkaar. Wat zouden zij ervan denken als ik hen op die manier in een Franse trein zou fotograferen?) zijn we anderhalf uur later dan de geplande tijd, vertrokken naar Hsipaw! 

Mijn frustraties verdwenen als sneeuw voor de zon toen de trein vertrok. Wow! Wat is de natuur daar prachtig! . Dwars door de rotsen, over bergen en door enorme rijstvelden. De treinreis was zo mooi, dat ik het nog 10x zou willen doen. Tijdens de reis kwamen allerlei locals eten en drinken verkopen. Na een heerlijk bakje noodles (en hier werd ik dan weer niet ziek van, vreemd!) konden we er weer tegenaan. Helaas ging dat niet zo makkelijk als gedacht. Er was een wiel los gegaan! Nadat een mannetje onder de trein was gekropen, ging het met de test even mis. De trein ging al rijden, maar het mannetje zat er nog onder! Een vrouw begon zo hard te gillen dat ik op z'n minst verwachtte dat zijn been eraf was, maar niks aan het handje. Ik kon al goed merken dat ik gewend raakte aan de Aziatische manier van leven.. Wiel kapot? Oja, we wachten wel even! Vertragingen? Geen probleem! 

Na een paar uur stonden we voor de zoveelste keer stil. Helaas was de trein nu echt stuk! Dus hup eruit, en liften! Nadat Nick even wat lokale whiskey had geproefd (hoe dat precies ging weet ik eigenlijk niet) was er al snel een pick up die ons meenam. De zoektocht naar het hostel kon beginnen! Zag er allemaal prima uit en dus weer op zoek gegaan naar een restaurantje. Toevallig kwamen we hier weer bekenden tegen, dus gezellig samen gegeten. 

De volgende dag met de fiets Hispaw verkend. Een heel leuk klein stadje, heel gezellig, maar niet zoveel te doen. Al snel ontdekte ik Mr. Shake. Hier worden de heerlijkste smoothies en salades ooit gemaakt! Je zou het niet zeggen als je het ziet, maar één van de beste restaurantjes van Azie! Iedere dag heb ik hier een shake en avocadosalade gegeten (en soms zelfs twee!). Grappig was dat er bij de bank een 'parasolman' staat. Als je gaat pinnen dat zet hij een parasol voor je op, zodat je niet in de warmte hoeft te staan. De volgende dag zijn we op zoek gegaan naar Ms. Popcorn, super leuk! De meeste mensen gaan naar Hsipaw om een trekking te doen naar Nyaungshwe. Dit was ook ons plan, dus een trekking geboekt voor twee dagen later. Helaas werd Nick ziek, dus moesten we de boel afblazen. Vervolgens met de bus naar Nyaungshwe gegaan, wat weer een helse rit was!

Liefs,

Renée